Նախորդ դարերում դպրոցը սերտորեն կապված է եղել կրոնական հավատքի ու գործունեության հետ, բայց այս կապն
այժմ ամբողջությամբ խաթարված է: Նաև այս հաստատությանն ամուր պատվար է եղել ընտանեկան առողջ կյանքը,
բայց այժմ ընտանիքները հազվադեպ են կարողանում անել այն, ինչ մի ժամանակ ի վիճակի էին անելու հանուն
երեխաների զարգացման:
Շուրջ 2000 տարիներ առաջ հայտնի Հռոմեացի կայսրն այսպես է արտահայտվել. “Կար  ժամանակ, երբ երկու ծնողներ
բավարար էին տասը երեխա դաստիարակելու համար, այժմ մեզ տասը ծնողներ են հարկավոր մեկ երեխա Սա 2000 տարի
առաջ էր:
Շուրջ 20 տարիներ առաջ հասարակության նախատիպարը միջուկային ընտանիքն էր (ընտանիքի այս տեսակը
բաղկացած էր հորից մորից ու երկու երեխաներից): Այսօրինակ ընտանիքներում ծնողները երեխաների
դաստիարակության հետ կապված շատ անելիք չունեին, կրթության գործն ապահովում էին դպրոցները, իսկ
ծնողների ժամանակը շատ սուղ էր:
Ամերիկյան դպրոցական համակարգը բազմաթիվ սերունդների հետ է խաղացել` ուսումնական մեթոդները
տնտեսական պահանջներին հարմարեցնելով:

Ամեն ինչ փոխվել է, դրա հետ մեկտեղ մտածողությունն ու արդի կենսապայմանները, որ նշանակում է կրթության
ասպարեզում  “բարի հին ժամանակներին” վերադառնալու փորձ անեող ավանդապահները անհնարինի մասին են  
երազում:

Իսկ ահա թե ինչ է ասում Տերը “«Թող քո անձը դադարի լաց լինելուց, իսկ քո աչքերը՝ արտասուքից, որովհետև քո
գործերի համար վարձ կա, - ասում է Տէրը։ Նրանք (քո որդիները) կվերադառնան թշնամիների երկրից, և վերջում քո
հոյսը կիրականանա… (Երեմիա 31:16-17)
ԿՐԹԱԿԱՆ ՀԱՄԱԿԱՐԳՆ ԱՅՍՕՐ
ԺԱՄԱՆԱԿԱԿԻՑ ԽՆԴԻՐՆԵՐՆ ՈՒ ՊԱՀԱՆՋԱՐԿՆԵՐԸ